Kronkeltjes

Bloggen

‘Eerlijk gezegd’.

Met deze woorden wil ik al lange tijd ruimte maken voor iets in mij.

Zodra ik denk aan het schrijven van een blog, reageert mijn lichaam met heftige angstgevoelens. Mijn adem stokt en ik bevries. Ik snap daar niks van. Het voelt levensgevaarlijk, alsof ik publiekelijk zal afgaan. Dan zit ik ‘erin’ – middenin mijn kinderangst.

Door er weer bij vandaan en dus eruit te gaan, nemen deze gevoelens af. En kom ik niet tot schrijven. Toch komt na verloop van tijd steeds opnieuw het verlangen om iets door te geven. In 2015 lukte het me één keer, naar aanleiding van de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs.

Toevallig las ik pas geleden een zinnetje in de krant dat voor mij lijkt te zijn geschreven. Er staat, vrij naar Einstein: ‘Ik dacht dat ik het niet kon, maar toen kwam er iemand die dat niet wist en het gewoon deed.’

Zo ervaar ik dit ook. Er is iets dat zich blijft melden in mij, dat zin heeft in schrijven. Eigenlijk wil ik dit – naast het iets in mij dat er angst van krijgt – erkenning en ruimte leren geven. Ik wil ‘erbij’ blijven.

Victor Frankl, psychiater en concentratiekamp-overlevende, zegt in zijn boek De zin van het bestaan: ‘Wat de mens werkelijk nodig heeft, is niet een spanningsloze staat, maar eerder het streven en worstelen naar een doel dat hem waardig is. Wat hij nodig heeft, is niet de ontlading van spanning tegen elke prijs, maar de roep van een potentiële betekenis die wacht om door hem vervuld te worden.’

Zoals de vroegere columnist Simon Carmiggelt op zijn eigen-aardige manier alledaagse gebeurtenissen beschreef onder het pseudoniem Kronkel, zo wil ik mijn eigen alledaagse aardigheden de ruimte geven onder de naam ‘Kronkeltjes’.

Zo, nu heb ik het eerlijk gezegd.